BOSK blog

Over het Leven, de Liefde en Villa Pardoes.

Terwijl het overgrote deel van Nederland op vakantie ging, barbecuede en op zwoele zomeravonden lekker op het terras zat, lag Valentijn in het ziekenhuis. Elf weken lang. Daarvoor nog een second opinion in België en ook daar nog een opname van een aantal dagen België en nóg een mini opname in ons eigen ziekenhuis.

Hoe ga je door na het overlijden van een dierbaar gezinslid? Hoe pak je je leven op en hoe creëer ik meer zelfstandigheid? Wat moet ik doen om op mezelf te kunnen? Dit zijn vragen die mij bezig houden. De komende tijd beschrijf ik welke stappen ik neem in mijn leven, beschrijf ik mijn opgroeiproces en de keuzes die ik maak.

Kinderen kunnen soms de meest bijzondere gedachten hebben. Het lijken soms ware filosofen.

Van die grote kleine dingen die je meemaakt als moeder van een tweeling, waarvan er eentje fysiek beperkt is en de ander niet.

Vandaag is het zover! Romy wil proberen zelf helemaal naar school te lopen.

Steptember 2016 zit er op. Ik heb mij dit jaar op verschillende manieren ingezet voor deze mooie actie.

Hoe het me gaat op de UU

Het is bijna een jaar geleden dat ik een blog heb geschreven voor de BOSK. Voor de vakantie kreeg ik een mailtje van de coördinator van deze blog. Of ik zin had om weer eens een blog te schrijven. Het was vakantie en ik schreef terug dat ik na de vakantie met een nieuwe blog zou komen. Hier is hij dan eindelijk en ik heb een besluit genomen: ik neem afscheid van het bloggen voor de BOSK.

Mensen zijn hun hele leven bezig allerlei veiligheden in te bouwen; een huis, een baan, een sociaal netwerk, trouwen etc. Het inbouwen van deze zekerheden geeft een vertrouwd gevoel, je weet wat je kunt verwachten en hebt alles onder controle. Als je ouder bent van een zorgintensief kind valt deze veiligheid weg onder je voeten; het vertrouwde veilige leven glipt uit je handen. De veiligheid die je dacht ingebouwd te hebben valt weg, je komt tot de conclusie dat het allemaal schijnveiligheid is.